Στόχος της Paola είναι να παίξει σε μιούζικαλ

Η πρώτη μου συνάντηση με τον εξαιρετικό Luca Ward ήταν ένας ανεμοστρόβιλος αντικρουόμενων συναισθημάτων.

Συνειδητοποίησα ότι δεν ονειρευόμουν. Ήμουν ζωντανή.

Είμαι ένα βήμα πριν τα 50 μου χρόνια, και ο απολογισμός που νόμιζα ότι είχα ήδη κάνει για τη ζωή μου γίνεται ακόμα πιο πλούσιος και χρωματιστός, χωρίς προειδοποίηση.

Ότι η Paola δεν έχει πια ηλικία.

Σαν να μου είχαν προσφέρει λίγο πολύτιμο χρόνο παραπάνω.

Ο Luca με έκανε αμέσως να νιώσω πολύ άνετα.

Διαβάσαμε μαζί το σενάριο του “Mamma Mia!”, μεταξύ αστείων για την Ρωμαϊκή μας διάλεκτο για να ησυχάσουμε τον ενθουσιασμό μου και πολύ σοβαρής και σχολαστικής προσήλωσης.

Ο ρόλος της Donna ήταν τέλειος για μένα και τον αγάπησα από την αρχή.

Ο ρόλος μου ως Liberator μόλις ξεκίνησε!

Το θάρρος μου με οδηγούσε, όχι οι εύθραυστοι, ασταθείς αστράγαλοί μου. Όχι πια.

Πάμε δυνατά, Paola! – είπα στον εαυτό μου.

Εδώ στη δεύτερη συνάντηση με τον Luca, τον σύμβουλό μου. Τι υπέροχα σήμερα που ξεκινήσαμε να βάζουμε μαζί την πρόζα με την μουσική. Πρώτα απ’ όλα, επιλέξαμε τις πιο έντονες και κατάλληλες σκηνές. Το «S.O.S» προσαρμοσμένο στα Ιταλικά καθώς και το υπέροχο "The Winner takes it all". Δεν χρειάζεται να πω ότι οι περίφημοι Abba κέρδισαν και πάλι. Ανατριχίλα και μαγεία. Πάμε, το όνειρο γίνεται πραγματικότητα! Είμαι χαρούμενη! Πολύ χαρούμενη! Πάω προς το σπίτι από τη δεύτερη συνάντηση και νιώθω να πετάω στα σύννεφα!

Aprilia, Ιούλιος 2019

Κάνει πολλή ζέστη!

Αλλά «the show must go on»!

Και είναι το τρίτο στη σειρά!

Μακάρι να υπήρχαν εκατοντάδες συναντήσεις με τον σύμβουλό μου, Luca Ward.

Γιατί, παρόλο που είμαι αγχωμένη για το αποτέλεσμα της πρόκλησης που έχω αναλάβει, όσο περιμένω αντιλαμβάνομαι ότι θα είναι πραγματικά δύσκολο να έχω ξανά ένα τέτοιο προνόμιο στην ζωή μου.

Από το δευτερόλεπτο που μπαίνω μέσα στο αμάξι μου για να πάω στο στούντιο στη Ρώμη, απολαμβάνω κάθε στιγμή για να το αποτυπώσω στις πιο όμορφες αναμνήσεις της ζωής μου.

Σήμερα θα ασχοληθούμε με την ηθοποιία και το τραγούδι.

Οι σκηνές αποκτούν σχήμα και ζωή.

Η μουσική συναρπάζει και εμπνέει.

Είμαστε σχεδόν εκεί, ή τέλος πάντων αισθάνομαι λίγο πιο σίγουρη.

Η “Donna” ξεκινάει να παίρνει τη θέση της Paola.

Κάποιοι αγαπούν τον Αύγουστο εξαιτίας των πολυαναμενόμενων καλοκαιρινών διακοπών.

Ευχόμουν ο Αύγουστος να είχε περάσει πολύ γρήγορα. Μου λείπουν τα μαθήματα του Luca.

Βρισκόμουν σε μία κατάσταση άγχους και φόβου. Όπου βρισκόμουν, τραγουδούσα και έκανα πρόβα. Νομίζω ότι με περνούσαν για τρελή!

Αλλά αυτό το καρδιοχτύπι κάθε φορά που σκεφτόμουν τη δοκιμασία μου, ποιος μπορεί να το σταματήσει; Κανένας!

Και ο Σεπτέμβρης επιτέλους ήρθε!

Συνειδητοποιώντας ότι η γραμμή τερματισμού, που δείχνει να είναι πιο κοντά, πλησιάζει ύπουλα και η μαγεία της αδρεναλίνης είναι ορμητική!

Τελευταίες πρόβες με τον Luca, ο οποίος εκτός από σύμβουλος είναι τώρα και ένας καλός φίλος.

Ανυπομονούσα να του παρουσιάσω την παράστασή μου καθώς δεν χρειαζόταν πια να κοιτάω το σενάριο – το είχα επιτέλους αποστηθίσει.

Ο Luca μου έμαθε πως να κινούμαι, εξηγώντας μου ότι το θεατρικό κοινό είναι ο «τέταρτος τοίχος» στο οποίο πάντοτε απευθυνόμαστε χωρίς να το ξεχνάμε.

Αυθορμητισμός πρώτα.

Ήμουν πραγματικά η “Donna”, η πρωταγωνίστρια, αλλά η δική μου “Donna”, όχι κάποια αντιγραφή από κάποια άλλη, η δική μου εκδοχή, αυτή που ένιωθα, αυτή που ταιριάζει στην Paola.

Όταν αποχωριζόμουν τον Luca με δυσκολία κρατούσα τα δάκρυά μου.

Η τελευταία μας συνάντηση σηματοδοτούσε ότι το όνειρο γινόταν πραγματικότητα και δεν ήθελα να τελειώσει και να είμαι χαρούμενη μόνο στην φαντασία και τις αναμνήσεις μου, όπως συνήθως συμβαίνει, αλλά στον παρόντα χρόνο.

Ήμουν χαρούμενη την συγκεκριμένη στιγμή!

Είμαι χαρούμενη τώρα!

To Milano με περιμένει!

Δεν ξέρω πως θα εξελιχθούν τα πράγματα, αλλά γνωρίζω ότι θα ανταποκριθώ στην πρόκληση και θα δώσω τον καλύτερό μου εαυτό.

Ένα ευχαριστώ και πάλι σε εκείνους που πίστεψαν σε μένα.

Με όλη μου την αγάπη.

11 Σεπτεμβρίου 2019, πήρα το τραίνο για το Μιλάνο, με μία βαλίτσα γεμάτη ρούχα που επέλεξα με προσοχή ελπίζοντας ότι είναι οι σωστές επιλογές για την παράστασή μου. Δύο μέρες μένουν μέχρι το ντεμπούτο μου και ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω. Ο σύμβουλός μου, Luca Ward, μου είπε να παραμείνω ψύχραιμη, πάνω απ’ όλα με τον εαυτό μου. Μου είπε ακόμα ότι θα μετατραπώ σε “Donna” χωρίς καν να το καταλάβω.

Σε έναν χαρακτήρα που μελέτησα τόσο πολύ και τον νιώθω σαν δικό μου.

Επιτέλους γνώρισα τον Giacomo Buccheri, τον ηθοποιό που παίζει τον ρόλο του “Sam” στο “Mamma mia!”, την παράσταση που θα παρουσιάσουμε.

Τον συμπάθησα αμέσως, καθώς έκανε να νιώθω άνετα και ήταν πραγματικά υποστηρικτικός.

Με αυτά τα ψηλά τακούνια, δεν μπορώ καν να νιώσω τους αστραγάλους μου, οι οποίοι με μαγικό τρόπο με κρατάνε όρθια. Και αυτό είναι επίσης το θαύμα μου: συναισθήματα και αδρεναλίνη αναμιγνύονται με την συνειδητοποίηση ότι ζω το όνειρό μου. Και μετά από ένα μακρύ ταξίδι από τη Ρώμη, φτάνει και η οικογένειά μου, όσο βάζω το μικρόφωνο. Αγκαλιαζόμαστε σφιχτά.

Έφτασε η στιγμή, η σκήνη με περιμένει, αριστοτεχνικά σκηνοθετημένη από υπέροχες γυναίκες: την Laura Campanello, την Michela Mantovan, και την Carolyn Smith.

Συμπεριφέρομαι σαν να βρίσκομαι σε ένα σαλόνι με φίλους, αλλά στην πραγματικότητα βρίσκομαι σε ένα θέατρο γεμάτο μέχρι το ταβάνι: μερικοί θεατές στέκονται και άλλοι δεν κατάφεραν καν να μπουν μέσα καθώς όλες οι θέσεις εξαντλήθηκαν!

Ο Giacomo κι εγώ παίξουμε και τραγουδάμε σαν να είμαστε μόνο οι δυο μας!

Ένα απίστευτο χειροκρότημα με ξυπνάει απ’ αυτό το όνειρο και βλέπω τόσους ανθρώπους να μου δείχνουν την αγάπη τους. Μεθυσμένη από χαρά και απίστευτα συναισθήματα, δίνω την πρώτη μου συνέντευξη από την οποία, ορκίζομαι πως δεν μπορώ να θυμηθώ ούτε μία ερώτηση!

Τα κατάφερα! Ακόμα και αυτή η πρόκληση αποδείχθηκε επιτυχής! Αλλά δεν θα μπορούσα να τα έχω καταφέρει μόνη μου. Υπήρξαν άνθρωποι που πίστεψαν σε μένα και με ενέπνευσαν με δύναμη και αποφασιστικότητα.

Ευχαριστώ Liberate Life. Οι αναμνήσεις θα κρατήσουν θα μια ολόκληρη ζωή και κανείς, ακόμα σε 100 χρόνια, δεν θα μπορέσει να τις πάρει από μένα.

Είναι εφικτό να ζεις μια ζωή πέρα από την αιμορροφιλία. 

NP-8811