Η πρόκληση έχει ξεκινήσει. Τη στιγμή που βγήκα από το αυτοκίνητο, ένιωσα αυτή την αίσθηση της οικειότητας. Άλλωστε, στο δάσος έχω περάσει πολύ χρόνο από τότε που ήμουν παιδί. Ο παππούς μου με έφερε σε αυτό το δάσος από τη στιγμή που ξεκίνησα να περπατάω μόνος μου. Πρώτα σε ένα σημείο όπου το φθινόπωρο που μπορούσες να βρεις πεντανόστιμα κάστανα. Μου έδειχνε πώς να τα βγάζω από τον αγκαθωτό φλοιό και να τα ξεφλουδίζω, και μετά τα τρώγαμε μαζί.

Ο παππούς μου είχε τη δική του άποψη για την αιμορροφιλία. Συνήθιζε να λέει: «Ωχ, αφήστε τον να ζήσει!». Και τώρα, έχοντας απομακρυνθεί 9 χρόνια εξαιτίας μακρόχρονης ασθένειας και αποκατάστασης, πατώ και πάλι το πόδι μου στο Ravensbosch. Για τώρα θα εστιάσω στο επίπεδο τμήμα. Αυτή είναι άλλωστε και η πιο μακριά απόσταση που πρέπει να περπατήσω. Χρειάζομαι λίγο χρόνο για να συνηθίσω το έδαφος κάτω από τα πόδια μου, γιατί τα μονοπάτια του δάσους είναι πολύ διαφορετικά από τους όμορφα πλακόστρωτους δρόμους. Νιώθω καλά, ενεργητικός και σε φόρμα. Εν μέρει εξαιτίας των συμβουλών από την προπονήτριά μου, Lienke.

Κάθε πρωί στέκομαι μπροστά από τον καθρέφτη κοιτώντας τον εαυτό μου προσεκτικά και λέγοντάς του δυνατά ότι θα πετύχω. Ο ήλιος λάμπει και παρόλο που βρίσκομαι στο χαμηλότερο σημείο του δάσους υπάρχουν πολλά σημεία με θέα να απολαύσεις. Το επίπεδο πήξης του αίματός μου είναι καλό, οπότε αυτό δεν θα αποτελέσει πρόβλημα. Είμαι χαρούμενος που έβαλα τα μποτάκια ορειβασίας μου, γιατί εκτός των άλλων μπορώ να τα χρησιμοποιήσω μετά από πολύ καιρό. Όπως προχωρώ και στέκομαι, νιώθω όλο και πιο σταθερός απ’ ότι περίμενα αλλά νιώθω και κάποια αντίσταση στον αριστερό μου αστράγαλο. Μην πιεστείς πολύ στην αρχή. Πρέπει να συνηθίζω το περιβάλλον και το παρελθόν περνάει συνεχώς μπροστά από τα μάτια μου.

Πως συνήθιζα να περπατάω, να τρέχω και να εξερευνώ την περιοχή εδώ. Με επηρεάζει περισσότερο απ’ όσο περίμενα. Οι αρθρώσεις μου, που ακόμα δεν έχουν επανέλθει πλήρως, πρέπει επίσης να βρουν τη θέση τους ξανά. Εννέα χρόνια είναι πολύ μεγάλο διάστημα. Σε κάθε μου βήμα, πρέπει να προσέχω που πατάω κάθε φορά. Στην πρώτη διασταύρωση, περίπου 500 μέτρα μακριά από εκεί που ξεκίνησα, αποφάσισα να γυρίσω πίσω.

Άλλωστε, πρέπει να περπατήσω την ίδια απόσταση πίσω. Έκανα όμως την αρχή και σύμφωνα με το ημερολόγιό μου, η γυναίκα μου Sosia κι εγώ έχουμε να δειπνήσουμε με ένα ζευγάρι φίλων μας στο αγαπημένο μας εστιατόριο αύριο. Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να το χάσω, οπότε πρέπει να αυξήσω το περπάτημα σταδιακά.

Μία σημαντική πρόκληση για κάποιον μπορεί να είναι μία απλή βόλτα στο πάρκο για κάποιον άλλον, ή κάτι που ούτε καν σκέφτεται κάποιος άλλος. Με αυτή τη σκέψη στο μυαλό, συνέχισα την πρόκλησή μου σήμερα. Ρώτησα τον εαυτό μου αν αυτή ήταν πραγματικά μία πρόκληση για μένα…ένα σύντομο περπάτημα σε ένα δάσος. Σε μία επίπεδη διαδρομή για αρχή. Στη συνέχεια οι πλαγιές οδηγούν σε φυσικές σκάλες με εκατοντάδες σκαλοπάτια.

Σκαλοπάτια που θα με ανεβάσουν κατά 48 μέτρα υψόμετρο μέσα στο δάσος. Από εκεί, σε ένα ακόμα επίπεδο μέρος και στη συνέχεια στο σημείο που θέλω να φτάσω. «Το 2016 δεν ήταν που ανέβηκα και κατέβηκα 508 σκαλοπάτια στο Wilhelminaberg (το βουνό Wilhelmina); Αυτό τώρα δεν θα έπρεπε να είναι πολύ πιο εύκολο…;». Αυτά τα σκαλοπάτια είχαν ομαλό έδαφος και κουπαστή. Τώρα βρίσκω μαλακό, άνισο έδαφος, πλαγιές και φυσικές σκάλες, όπου δεν υπάρχουν δύο ίδια βήματα. Το συμπέρασμά μου είναι ότι αυτό είναι σίγουρα μία πρόκληση για μένα.

Κάτι παραπάνω δηλαδή καθώς σήμερα κατάφερα να ολοκληρώσω με σιγουριά το πρώτο κομμάτι της διαδρομής, το επίπεδο και μεγαλύτερο μέρος της. Η Lienke με έμαθε πως να εστιάζω στον στόχο της ημέρας αντί για τον στόχο της πρόκλησης συνολικά. Αυτό βοηθάει πολύ και το κάνει πιο εύκολο. Πάντα απολάμβανα το περπάτημα, ακόμα και ως μικρό παιδί. Με την πρώτη ευκαιρία, ξεγλιστρούσα από βαρετές συγκεντρώσεις στο χωριό και απολάμβανα τη διαδρομή καθώς κατέβαινα το δρόμο προς το δάσος. Βέβαια, ποτέ δεν πήγαινα πολύ μακριά καθώς πάντοτε θα με φώναζαν πίσω. Τώρα είμαι το αφεντικό του εαυτού μου.

Στόχος μου είναι να φέρω εις πέρας την πρόκληση αυτή μέσα σε ένα διάστημα πέντε εβδομάδων. Κατά τη διάρκεια των 27 ενεργών μου χρόνων στον κόσμο της εφημερίδας, είχα πάντοτε να αντιμετωπίσω προθεσμίες, οπότε αυτή τη φορά έβαλα αυτήν την προθεσμία στον εαυτό μου. Καθώς συγκεντρώνομαι στο κάθε βήμα και απολαμβάνω την γαλήνια ηρεμία του δάσους, οι αναμνήσεις στο κεφάλι μου χτυπάνε κόκκινο. Πηδάνε προς κάθε κατεύθυνση, μπροστά και πίσω στον χρόνο. Το επίπεδο κομμάτι ολοκληρώθηκε τώρα. Ο αστράγαλός μου δεν παραπονιέται, πράγμα που είναι θετικό για τα επόμενα στάδια, το σκέλος με τις πλαγιές.

Δεν θέλω να ασκήσω πίεση σε αυτό το σημείο. Προτιμώ, αντιθέτως, να το κάνω κομμάτι-κομμάτι. Με τις συμβουλές της Lienke στο μυαλό, είμαι σίγουρος ότι θα πετύχει περίφημα. Γιατί, όπως με συμβούλεψε, θα επιβραβεύσω τον εαυτό μου όταν θα πετύχω σε αυτήν την πρόκληση.

Αχ, είμαι τόσο ευγνώμων που μπορώ να περπατήσω εδώ. Δεν θα τολμούσα ούτε να το σκεφτώ τέσσερα χρόνια πριν. Με τις συνέπειες των χρόνων λοιμώξεων, του HIV και της ηπατίτιδας C, πέρασα μισό χρόνο στο νοσοκομείο, πιο νεκρός απ’ ότι ζωντανός. Αυτή η περίοδος είναι τεράστια επίπτωση στο σώμα μου. Με δυσκολία περπατούσα, είχα χάσει 25 κιλά βάρους και το επίπεδο της φυσικής μου κατάστασης ήταν σε μηδέν. Τα τρία χρόνια αποκατάστασης που ακολούθησαν ήταν γεμάτα από πολλές αποτυχίες και υποτροπές.

Και τώρα περπατάω εδώ ξανά, στο αγαπημένο μέρος του πατέρα μου πριν φύγει από τη ζωή. Το τμήμα της πλαγιάς είναι κατά πολύ πιο ολισθηρό απ’ ότι το θυμόμουν και δυσκολεύει τόσο την αναπνοή όσο και τον αστράγαλό μου. Τα γόνατα συνεχίζουν το περπάτημα ομαλά. Νιώθω μύες που δεν είχα νιώσει εδώ και πολύ καιρό. Αλλά αρχίζω να ανησυχώ για το πως θα γυρίσω πίσω από την ίδια διαδρομή. Γιατί, θα προτιμούσα να προχωρήσω προς τα πάνω παρά προς τα κάτω. Μοιάζει να είναι ακόμα μία ζεστή μέρα σήμερα.

Ευτυχώς, δροσίζει αρκετά κατά τη διάρκεια της νύχτας, οπότε τις πρωινές ώρες ο αέρας του δάσους είναι καθαρός και δροσερός. Δεν θέλω καν να σκεφτώ πως θα ήταν να κάνω το ίδιο σε ανοιχτό γήπεδο με 30 βαθμούς ζέστη, χωρίς τη σκιά των δέντρων να με προστατεύει. Έχω υπολογίσει δύο μέρες για το τμήμα της πλαγιάς. Η Lienke με έχει μάθει πως να μετατρέπω τους φόβους και τις αμφιβολίες σε επιτυχίες. Πριν ξεκινήσω με την πρόκλησή μου, είχα μία μεγάλη αμφιβολία: Το τμήμα της πλαγιάς. Τι θα γινόταν αν κάτι πήγαινε στραβά; Μετά από παρότρυνση της Lienke, μοιράστηκα εκ των προτέρων την πρόκλησή μου στα Social Media και ευτυχώς πολλοί άνθρωποι αυθόρμητα εξέφρασαν την επιθυμία να περπατήσουν μαζί μου αυτό το κομμάτι της διαδρομής.

Τώρα που στο επίπεδο κομμάτι τα πάω καλά και μπορώ να αντιμετωπίσω και την πλαγιά, ήρθε η ώρα για τη μεγάλη τελική δοκιμασία. Τις σκάλες. Από το τελευταίο κομμάτι της πλαγιάς, είναι μια σύντομη διαδρομή για το κάτω μέρος με τις σκάλες των εκατό σκαλοπατιών. Τις σκάλες που μπορείς να χρησιμοποιήσεις ως γέφυρα στο τελευταίο εξαιρετικά απότομο κομμάτι. Περπατώντας προς τα πάνω στην πλαγιά, οι σκέψεις μου γύρισαν 43 χρόνια πίσω στον χρόνο. Στην στιγμή που πέρασα την κορυφή της σκάλας με τον παππού μου και ξεκίνησα να κατεβαίνω τα σκαλοπάτια μέσω ενός πολύ στενού μονοπατιού. Η απότομη πλαγιά με έκανε να πάω τόσο γρήγορα που δεν μπορούσα να σταματήσω.

Όλα φτάνουν σε ένα τέλος, συμπεριλαμβανομένου αυτού του στενού μονοπατιού. Το οποίο με ανάγκασε να σταματήσω απότομα γραπώνοντας ένα μικρό δέντρο, τόσο μικρό που λύγισε από το βάρος μου. Εκτός από μερικές μικρές γρατζουνιές, δεν είχα καμία αιμορραγία από αυτό. Το μικρό δεντράκι έχει πλέον γίνει ένα πολύ μεγάλο δέντρο, αλλά παραμένει λίγο στραβό μέχρι και σήμερα. Ξαφνικά γύρισα στο παρόν. Πλησιάζοντας την τελευταία στροφή, είδα με τρόμο ότι οι σκάλες δεν υπήρχαν πια. Πως μπορεί να συμβεί αυτό; Που πήγαν οι σκάλες; Είδα το δέντρο αμέσως, αλλά τις σκάλες… Προσπάθησα να δω αν ήταν εκεί πιο κάτω.

Αλλά μία στροφή και τα δέντρα εμπόδισαν τη θέα μου. Ευτυχώς εκείνη τη στιγμή μια γυναίκα με δυο σκύλους πλησίασε. Μας ενημέρωσε ότι οι σκάλες ήταν ακόμα εκεί, αλλά πριν μερικά χρόνια, κατά τη διάρκεια μίας μακράς περιόδου έντονης βροχόπτωσης, είχαν καλυφθεί από ένα στρώμα λάσπης. Τώρα τι; Η γυναίκα μας είπε ότι είναι σχεδόν αδύνατο για εκείνη να σκαρφαλώσει την πλαγιά, η οποία έχει κλίση πάνω από 30%, και κατά συνέπεια αποφεύγει εκείνο το κομμάτι. Αυτό σημαίνει ότι κι εγώ έπρεπε να ακολουθήσω άλλη διαδρομή για να φτάσω στην κορυφή. Καμία απότομη σκάλα δυστυχώς, αλλά μια ακόμη πλαγιά και μια μεγαλύτερη παράκαμψη

Για ένα λεπτό φοβήθηκα ότι συνολικά η πρόκλησή μου ήταν σε κίνδυνο. Η διαδρομή που έπρεπε τώρα να ακολουθήσω, ήταν αυτή που δεν συνήθιζα να περπατάω. Κάθε στροφή με πήγαινε και ψηλότερα και κάθε φορά νόμιζα ότι είχα σχεδόν φτάσει στο τέλος. Αλλά αυτό το μονοπάτι διασχίζει όλο το δάσος. Μέχρι εκείνο το σημείο, ο αστράγαλός μου είχε συνηθίσει στο σχεδόν συνεχές φορτίο και δεν με ενοχλούσε πια.

Ξαφνικά διαπίστωσα ότι ήταν στην πραγματικότητα ένα σχετικά άνετο περπάτημα. Σταδιακά ανέβαινα αλλά μέσω μίας μακρύτερης διαδρομής. Συμφωνά με την εφαρμογή που χρησιμοποιούσα ήταν πάνω από ένα χιλιόμετρο επιπλέον. Όπου υπάρχει θέληση, υπάρχει και ο τρόπος. Αυτή η εναλλακτική διαδρομή έχει πλέον ολοκληρωθεί. Μπορώ τώρα να προετοιμαστώ για το μεγάλο φινάλε: την ολοκλήρωση της πρόκλησης.

Τώρα που έχω θεραπευτεί από την Ηπατίτιδα C και ο ιός του HIV δεν είναι πλέον ανιχνεύσιμος, κάνω ακόμα μικρά βήματα μπροστά. Δεν ασχολούμαι πια με πράγματα που δεν μπορώ να κάνω, αντίθετα εστιάζω σε αυτά που μπορώ να κάνω. Δαπανώ πολύ χρόνο στις διαλέξεις που δίνω για την αιμορροφιλία και τις συννοσηρότητες και στη διοργάνωση εκπαιδευτικών σεμιναρίων για το Stichting Mens Achter de Patiënt. Νιώθω εξαιρετικά καλά σήμερα. Καθώς μπορώ να πω ότι ολοκλήρωσα την πρόκλησή μου.

Ποια πρόκληση; Ένα κορυφαίο επίτευγμα, αν μπορώ να το πω έτσι. Στο καίριο σημείο, επέτρεψα στον εαυτό μου ένα μεγαλύτερο διάλειμμα. Ήμουν τόσο περήφανος για τον εαυτό μου που έφτασα και στεκόμουν εκεί. Κάτι που δεν θα μπορούσα ούτε καν να φανταστώ πέρυσι, και τώρα κοίτα που ήμουν. Το αίτημα να συμμετάσχω στην πρόκληση γέννησε πολλά συναισθήματα. Παλιές αναμνήσεις γύρισαν πίσω, η Lienke ενδυνάμωσε απίστευτα το μυαλό μου και το πνεύμα μου, αλλά μου έκανε και πολύ μεγάλο καλό στην φυσική μου κατάσταση. Περπατώντας ένα επιπλέον κομμάτι κάθε φορά, έφτασα εν τέλει στο σημείο της πρόκλησης.

Όταν στάθηκα εκεί, υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι αυτή δεν θα είναι η μόνη φορά. Για την ακρίβεια, θέλω να διατηρήσω αυτό το επίπεδο φυσικής κατάστασης. Ώστε η Sosia και εγώ να μπορέσουμε να κάνουμε μαζί όσα δεν έχουμε καταφέρει μέχρι στιγμής. Τείνω να υπεραναλύω τα πάντα, οπότε πάντοτε βλέπω εμπόδια στον δρόμο μου. Εμπόδια που βάζω εγώ στον εαυτό μου. Θα το αλλάξω αυτό. Μην σκεφτείς, απλά κάν’ το και αν αποδειχθεί ότι δεν μπορεί να γίνει, τότε τουλάχιστον προσπάθησες και θα υπάρχει μία λύση. Αν καταφέρω να αφήσω πίσω μου όλα αυτά τα εμπόδια, αυτή θα είναι η ανταμοιβή μου για αυτήν την πρόκληση. Εκτός φυσικά από ένα μικρό παγωτό ως μία έξτρα ανταμοιβή. Οι εμπειρίες που παίρνω από αυτήν την πρόκληση με κάνουν πολύ χαρούμενη και δεν θα τις άλλαζα με τίποτα στον κόσμο.